Where the streets have no name...

Hallo herfstachtig Nederland,

Een gehalveerde meloen met een kaarsje, dat is wat je hier om 24:00 uur krijgt op je verjaardag! Het was gek om zo ver van huis te zijn op mijn verjaardag, maar zeker niet minder leuk. Heb uiteraard met paps en mams geproost via Skype en er met Eef en wat reiscollega's een aantal cocktails op gedronken.
Op de dag van mijn verjaardag zijn we op de fiets te omgeving van Pai gaan verkennen. Scooters doen we niet aan, want we zien teveel mensen met enorme schaafwonden en nare infecties rondlopen. Toch kwamen we hier even van terug in de bergachtige omgeving van noord Thailand. Bloed, zweet en tranen kostte het ons om de waterval, die voor die dag ons doel was, te bereiken. De afdaling terug naar het stadje was gelukkig een mooie goedmaker, wat een uitzichten over rijstvelden, oerwoud en verlaten dorpjes.

Na Pai zijn we met een minibus naar de grens met Laos gereden. Een helse tocht. Het leek alsof de duivel op onze hielen zat, zo hard scheurde onze chauffeur door het onherbergzame gebied! Na een aantal uur met buikpijn en gespannen schouders achterin te hebben gezeten hebben we muziek in onze oren gedaan, onze ogen gesloten en ons volledig overgegeven aan deze kamikazi! Na een overnachting aan de grens zijn we de volgende morgen met de ferry overgevaren naar Laos, ons visum geregeld en vervolgens op een zogenaamde "slowboat" gestapt die in twee dagen naar Luang Prabang zou varen. Een geweldig tocht over de Mekong rivier.
Al vrij snel werd het ons duidelijk dat de Laotiaanse bevolking een stuk relaxter is dan de Thai, wat ons uiteraard goed beviel. In Luang Prabang, de parel van Laos, hebben we drie dagen gevuld en ons te goed gedaan aan Franse baguettes en croisantjes. Midden in dit mooie stadje ligt een berg met hierop een bekende tempel, Wat Puh Si (ja, Wat pussy:D), op het hoogste punt hebben we de mooiste zonsondergang in Azie tot dusver bekeken en we zijn een dag naar een enorme waterval geweest om wat af te koelen. Een avondje doorhalen zit er in Laos niet in, want er is een avondklok en men diend voor 24:00 uur binnen te zijn. Dit om de orde te handhaven en het communisme wat nog enigszins voelbaar is.

Vanuit Luang Prabang zijn we, wederom, met minivan naar Vang Vieng afgereisd. Deze tocht behoord wat mij betreft tot één van de hoogtepunten van onze reis. Noord Laos heeft een ruige natuur en is erg bergachtig, wat ik echt heel mooi vind. Daarnaast hebben we op deze tocht het "echte" Laos gezien, want je komt door dorpen waar je 200 jaar terug de tijd in gaat. Houten huisjes op palen, geen asfalt op de weg, blote kindjes spelend in de modder met een lekke voetbal, op de drempel van een huis een vrouwtje dat groente schoon zit te maken, riete manden met pepers die liggen te drogen in de zon en ga zo maar door. Pure armoede, maar toch lijken de mensen vrolijk en tevreden. Een geruststellende gedachte is, dat alle kindjes naar school gaan en dat iedereen te eten heeft.
Vang Vieng is een spookstad. Deze stad is enorm populair onder jonge reizigers vanwege het "tuben". Een activiteit die volkomen uit de hand is gelopen. Dit tuben houd in dat je op een rubber band de rivier afdobberd en om de 100 meter kunt aanmeren bij een bar aan het water om een alcoholische versnapering of een lekker opiumpizza naar binnen te werken. Dit jaar zijn hierbij al 26 doden gevallen. Mensen die totaal van de wereld zijn door allerlei middelen + water is geen goede combinatie. Daarnaast is de rivier op dit stuk erg ondiep en na 20 emmers sterke drank bedenk je niet meer dat je beter niet van het steiger af kunt duiken en dus je nek breekt. Onder druk van de Australische overheid is dit hele circus dus gesloten! Hierdoor is de stad nu, op een verdwaalde voorbijganger, verlaten en staat er ontzettend veel leeg.
De omgeving van Vang Vieng is ontzettend mooi en is ook bekend vanwege de vele grotten. Dus wij, als echte Dutchies, weer op de fiets gekropen en door de countryside gecrosst. Een van de grotten hebben we onder begeleiding van een "gids" (een manneke van 16 dat niet één woord engels sprak) bezocht, en zijn achteraf blij dat we dit overleefd hebben. Op handen en voeten naar boven geklommen over natte rotsen en glibberige houten planken (in Nederland zou je aan 10 kabels gezekerd worden) om vervolgens in een heel ondergronds stelsel terecht te komen. Na een verkoelende duik in één van de zoetwater bronnen in deze grotten zijn we over de zandweggetjes terug geslingerd naar het oh zo gezellige Vang Vieng.

Onze volgende stop was Vientiane, de hoofdstad van Laos. Niet heel spectaculair, maar leuk om even gezien te hebben. In Vientiane heb ik via Skype contact gehad met de familie van Gils die gezellig met zijn alle op familieweekend waren. Super leuk maar op dat soort momenten zou ik toch wel heel graag even thuis zijn!
Na Vientiane zijn we naar Pakse gegaan. Wat een hel! Krenten als wij zijn, gingen natuurlijk voor de goedkoopste optie: de lokale bus. Tot onze verbazing verliep alles prima volgens tijdschema en leek het allemaal gladjes te gaan. Echter, na ongeveer tien minuten laste onze chauffeur een eerste stop in en werd de bus (een grote touringcar) volgestauwd met Aziaten terwijl alle stoelen al bezet waren. No problemo, uit het laadruim werden wat plastic krukjes getoverd en zat vervolgens dus ook het hele gangpad vol. De mannen die onze kaartjes controleerden en de verkopers met stokbroden, geurende vis en kip stokken klauterden gewoon soepeljes over de leuningen en namen even pauze op je schoot.
We zijn om 10:00 's morgens in deze bus gestapt en we zouden rond 21:00 uur arriveren in Pakse. Dat opzich is al een hele zit met een slapende Aziaat tegen je aan en de Laotiaanse top 100 op volume max, maar als de bus dan ongeveer anderhalf uur pauze neemt op een station en vervolgens een half uur later nog even stopt voor een uitgebreid diner ben je bij mij aan het verkeerde adres. Met een kookmoter ben ik op ons chaufke afgevlogen, en tot mijn grote frustratie haalde dit (natuurlijk) niks uit. De Laotianen geloven dat stress vreselijk ongezond is, dus zich druk maken om een heetgebakerde Europeaan die ze toch niet verstaan is er niet bij. Goed, in plaats van 21:00 uur, werd het dus 02:00 uur toen we eindelijk arriveerden.
Vanuit Pakse hebben we een uitstap gemaakt naar het Bolaven Plateau, waar we koffie en theeplantages, watervallen en traditionele dorpen hebben bezocht. Daarnaast zijn we naar een schooltje gegaan. Helaas was het op de dag dat wij er waren een feestdag voor de leraren en troffen we een bijzonder tafereel aan: zingende, dansenden dronken docenten die graag hun zelf gestookte whisky met ons wilde delen. Het is erg onbeleefd om dit af te slaan dus noodgedwongen de ene na de andere slok van deze benzine weg gewerkt.

Don Det, een eiland in de 4000 islands in de Mekong was onze laatste stop in Laos. Niet origineel maar wel ideaal: weer fietsen gehuurd om dit eiland te verkennen en genoten van de rust op dit eiland. De idyllische bungalow op palen bleek 's avonds toch minder. Naast mensen verbleven er ook verschillende koeien op dit park, en door de hitte was deze geur die voor mij toch vrij bekend is uit het Brabantse iets te heftig. Tot overmaat van ramp voelde ik, toen ik net begon in te dommelen, iets aan mijn hand knabbelen. IEL! Vriendelijk doch dringend Eef gevraagt het licht aan te doen... het gegil was niet van de lucht: een ENORME kakkerlak in mijn bed! VRESELIJK! Dat beest schrok zich wild, dus schoot weg. We zijn ongeveer twee uur lang op zoek geweest met onze zaklampen, want er was geen electriciteit door de wolbreuk die een uur eerder was over getrokken. Uiteidenlijk dat beest niet gevonden, dus hebben we ons in onze lakenzakken gewikkeld en badend in het zweet (van angst, maar ook de hitte) de nacht door gebracht.

Gisteren, na deze slapeloze nacht, vanuit Don Det de grens over gestoken naar Cambodja. Op Don Det de ferry (een boomstam met een motortje erachter) naar het vaste land gepakt en hier ons paspoort afgegeven aan één of ander mannetje dat ons visum voor Cambodja zou regelen. De bus, die drie uur te laat, ons op kwam pikken was een heuse "sleeping bus" met heerlijke bedjes, afgestemd op Aziatische lengtes. Gisteren voor het eerst in mijn leven met vijf mensen in één bed gelegen, en jak, wat was het vies daar deze bedden waarschijnlijk al maanden niet verschoond zijn. Ook worden de wegen met het land slechter, wat betekend dat je, je de helft van de tijd moet vasthouden om te voorkomen dat je niet tegen het plafond knalt. Na ongeveer negen uur moesten we overstappen naar een andere bus, dus gelukkig normale stoelen had. Onze avond kon niet meer stuk... dachten we! Na een aantal minuten begon het vreselijk te stinken in de bus. Een giftige lucht waar we na verloop van tijd helemaal dizzy van werden. Toen het echt niet meer te doen was zijn we met nog een stel onder in het laadruim gekropen en hebben ons daar vermaakt met een gitaar en wat whisky die één van de anderen in zijn rugzak vond. Onder het motto: je moet alles eens meegemaakt hebben, begaf deze bus het vervolgens ook nog! Daar sta je dan, langs de kant van de weg, in het pikke donker ergens in het midden van niks in Cambodja. Ducttape en wat schroevendraaiers erbij en na ongeveer 30 minuten zijn we weer ingestapt en kwam de bus met horten en stoten weer in beweging. Gelukkig zijn we vannacht na enerverende dagen dus veilig aangekomen in Siem Reap, Cambodja.

Morgen gaan we vanuit hier de tempels van Angkor Wat bekijken, het achtste wereld wonder, dus zijn erg benieuwd!
Verder willen we naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja en na alle avonturen in het binnenland even uithijgen aan de kust alvoor we Vietnam gaan ontdekken.

Over Cambodja kan ik nog weinig zeggen, het is erg arm en op het eerste gezicht lijken de contrasten hier tussen rijk en arm een stuk groter dan in Laos, de mensen zijn iets minder relaxt en ook het rochelen is hier niet van de lucht, maar in het volgende verslag kan ik hier jullie zeker meer over vertellen!

X Michelle